شهر بهعنوان فضای زیست جامعه، موجود زندهای است که در ازای چگونگی حیات خود به مراتب بالاتری از کمال دست مییابد. مرتبهای از حیات مدنی، برنامههای مربوط به اوقات فراغت افراد اجتماع است. دورهای که فرد نه برای معیشت و آسایش جسم، که در راه رفع نیازهای معنوی به فعالیتی اجتماعی میپردازد. وجود فضاهای جمعی، زمینهساز حضور افراد در سطح شهر شده، فرصت تعاملات و واکنشهای اجتماعی را فراهم نموده و باعث بهوجود آمدن خاطره جمعی مشترک، حس تعلق به فضا، ارتقاء و کنترل کیفیت منظر شهری میشود. اگرچه نمیتوان اجتماعی را بدون فضای زندگی جمعی تصور کرد؛ اما امروزه شاهد شهرهایی هستیم که بهطور نسبی پاسخگوی نیازهای رفاهی شهروندان بوده و از معنویتی که لازمه شهر و فضای شهری است بیبهرهاند. متأسفانه شهرهای امروز ایران، فاقد فضاهای جمعی لازم برای تحقق و تقویت حیات مدنی است و به همین جهت تأکید بر ایجاد، حفظ و احیای فضاهای جمعی هویتبخش، ضروری است. -